Ana
Група поранешни студенти, сега успешни деловни луѓе, се собраа и посетија стар професор од факултетот. Разговорот набрзо се претвори во поплаки за замор, исцрпеност, стрес на работа, во семејството и на секој чекор од животот.
Професорот ги слушаше со целосно внимание и сочувство. „Мислам дека ти треба добро кафе“, рече тој и се повлече во кујната. Се врати со големо кафе и асортиман на шолји.
Секој од нив беше различен. Имаше порцелан, пластика, стакло, хартија, кристал, керамика…
Некои изгледаа скапо, како да се пристигнати од дворот на последниот кинески император, други изгледаа сосема обично, други беа чипирани и скршени…
„Послужете се.“ Кога сите поранешни студенти имаа чашка во рака, професорот забележа: „Убавите и скапите за кратко време се испиле“. На масата имаше недопрени, грди, обични и евтини чаши. Сакате само најдоброто за себе, што е и извор на стрес за вас. А сепак, изгледот на чашата не придонесува за вкусот. Поубав сад обично е само поскап, а понекогаш го заматува она што го пиеме. На сите ви требаше добро кафе, а не шолја. Посегнавте по најдоброто на крајот на краиштата. И тогаш продолживте да гледате во туѓите чаши.
Кога ќе ве фати виорот на стрес и незадоволство, запомнете дека кафето е како живот. И работа, пари и позиција во општеството… како чашка. Шолја не го дефинира ниту го менува квалитетот на животот што го живееме. Понекогаш, концентрирајќи се само на шолјата, ни недостасува уживањето во кафето.
Пиеш кафе, а не шолја.
Најсреќните луѓе го немаат најдоброто, тие го прават најдоброто од се.
Живеат едноставно, зборуваат љубезно, сакаат великодушно…“
