in ,

Што?Што? ТаженТажен

Зошто не треба на дете да се каже „ако те удри – возврати“?

Она што родителите, воспитувачите и наставниците не можат да го решат, најчесто не може ниту детето. Доколку детето влезе во конфликт и го удри врсник, советот „да се врати“ дополнително ќе го оптовари детето.

Тука се јавуваат голем број проблеми. Добро воспитаното дете ќе биде исклучително тешко да ги поднесе критиките на неговиот воспитувач/наставник и неизбежно ќе биде предупредувано и укорено после тепачка. За повеќето деца, до моментот кога ќе почнат на училиште, па дури и подоцна, непочитувањето на правилата на институцијата во која посетуваат е поголем стрес отколку што било што можат да им направат нивните врсници.

Тоа не значи дека детето мора и треба да трпи насилство од врсници, но за него е штетно само да решава проблеми од овој тип. Тоа е должност на возрасните.

Воспитувачот или наставникот често се немоќни самостојно позитивно да ги разрешат сите конфликти на ситуацијата, но зад секој кој работи директно со децата стои Тимот за заштита од насилство, кој е должен да реагира. Право на детето е и воспитувачот или наставникот не можат да се претстават како немоќни пред родителите и таму да ја завршат темата за насилство. Тие се должни да го информираат Тимот за случајот и да започнат со разгледување на повисоко ниво.

Доколку родителите на детето кое врши насилство не одговараат на повици од училиште/градинка и слично, тоа се смета за запоставување на детето и во процесот е вклучен Центарот за социјална работа. Прашањето за вас во таква ситуација е: дали се работи за насилство?

Можеби детето може да се заштити со усвојување поинаков став, а за тоа му треба помош, професионална или ваша. Можеби тоа ќе значи дека ќе научи дека не е важно што некој ќе каже за него и дека треба да верува во себе и во своите избори и да не обрнува внимание на коментарите однадвор.

Можеби му треба прегратка и разговор, некое релаксирачко хоби, поддршка со социјализација… Сè ќе му помогне повеќе од краток совет: „Ако те удри – возврати го“. Повеќето деца можат и самите да се сетат на тоа, но мислат дека е премногу ризично.

Масло на огнот долеваат родителите кои дополнително го понижуваат своето дете со коментари за неговите наводни слабости и неспособност да се снајде и да се одбрани. Би било интересно да им се понуди на таквите родители да се натпреваруваат со некој посилен и поагресивен од нив. Насилството е терен на насилниците и нереално е да се очекува надмоќ на дете кое не чувствува лутина, агресија или желба да се смири. А среќните деца тоа не го чувствуваат.

Тоа е исто како да ставиш дете кое не знае да плива во базен и да го советуваш да тепа искусен пливач. Тогаш ти не му помагаш. Во секој случај, барем до крајот на пониските одделенија во основното образование, возрасните би морале да решаваат сериозни проблеми. Дури и ако системот целосно „пропадне“, преземете го на себе да го решите конфликтот. Контактирајте со родителите на другото дете. Не го оставајте детето само.

Кај постарите одделенија темата е се посериозна. Совет до родителите е да разговараат со своите деца за што е можно повеќе ситуации за детето да научи што подобро да ја проценува ситуацијата.

Како ви се допаѓа?

0 поени
Upvote Downvote