Ana
Има две страни на она што го нарекуваме осаменост. Тоа се осаменоста од една страна и осаменоста од друга страна. Иако осаменоста е заедничкиот именител и темел кој ги поврзува и обединува, постои огромна разлика во искуството помеѓу осаменоста и осаменоста. Едното доаѓа од незнаење, а другото од знаењето.
Самата осаменост не е осаменост. Осаменоста е состојба во која ТРАПИМЕ поради недостаток на други живи суштества околу нас затоа што чувствуваме дека не сме во состојба да си обезбедиме ништо што би не направило среќни и задоволни и затоа се чувствуваме депресивно и несреќно. Чувството на осаменост и стравот да бидеме сами се само показатели дека навистина не сме се запознале себеси и дека не сме научиле да се сакаме и прифаќаме такви какви што сме. Причината поради која постојано паничиме и бегаме во општеството и поради која имаме потреба да бидеме психолошки зависни од другите е тоа што не се цениме и почитуваме доволно себеси, бидејќи чувствуваме дека сме помалку вредни во споредба со другите. Научени сме дека осаменоста не е пожелна или природна и пораснавме сведоци на бегството од осаменоста насекаде околу нас што самите ние потсвесно го прифативме стравот од неа без да одвоиме ниту еден момент да ја провериме самите – што е толку страшно за осаменоста?
Не сме ја развиле уметноста на осаменост и да се биде со себе.Интересно е што кога во нашиот живот ќе се појави друга личност, некој нов, треба да поминеме одредено време со него за да го запознаеме, да добиеме впечаток за и дознајте кој е и што е, дали е таков каков што е и секако, тоа го правиме преку дружење, што е сосема природно кога се во прашање другите луѓе. Меѓутоа, кога се работи за себе, се однесуваме сосема неприродно. Бегаме од себе наместо да се запознаеме и да се спријателиме.
Ќе видите дека вистинската осаменост нема никаква врска со конвенционалниот поим за осаменоста како нешто страшно или крајно непријатно, бидејќи таму, без никој друг околу себе, никогаш не сте сами. Откако ќе се прифатите себеси, ќе добиете двајца најдобри пријатели кои никогаш нема да ве остават каде и да сте, кои ве сакаат и разбираат најдобро од сè – себе си и убавината на животот што ве опкружува насекаде и секогаш. Осаменоста е застрашувачка само за оние кои не се сакаат себеси и кои имаат ниско мислење за себе. Зашто, кога ќе остане без друштво на други луѓе и настани кои му го одземаат вниманието, таквиот човек е принуден да се соочи со самиот себе, а бидејќи се плаши да размислува за себе, ќе направи се за да избега. Ние навистина не бегаме од осаменоста како таква – бегаме од себе! Тоа е ситуација кога анксиозноста и тагата автоматски никнуваат затоа што чувствуваме дека сме оставени со најбеспомошното, најнеинтересното и досадното суштество што постои. Но, за среќа, постои лек за осаменоста. А тоа е самотија или запознавање преку тоа што си со себе!
Најдоброто нешто во целата оваа приказна е што за да развиеме осаменост, воопшто не ни треба изолација и бегство од контакт со други луѓе. Не мора да бидеме без други луѓе за да бидеме осамени. Тоа не е услов. Доволно е секој ден или еднаш неделно да одвоиме малку време за да бидеме со себе, во зависност од тоа колку чувствуваме потреба да се запознаеме и да ја излечиме нашата осаменост. Осаменоста е нешто на кое избираме доброволно и радосно да се предадеме со сето свое срце за да можеме да научиме за себе во тишина, за да можеме да се запознаеме и да стекнеме подлабоко увид во природата на овој живот. За разлика од осаменоста, во која чувствуваме досада и вознемиреност и сакаме да избегаме од себе, осаменоста е само нашето време, тоа е простор што доброволно си го даваме себеси затоа што уживаме во убавината на природата и
на животот. Осаменоста значи дека ни е удобно и уживаме во сопственото присуство и друштво дури и кога никој друг не е наоколу. Осаменоста е еден од нашите најголеми учители, бидејќи ни помага да го слушнеме она што инаку не можеме да го слушнеме поради одвлекувањата, мрморењето и вревата на секојдневните мисли – нашата внатрешна вистина.
Значи, иако изгледа нелогично, контрадикторно и лудо, единствениот начин вистински да ја излечиме нашата осаменост и да се ослободиме од стравот од осаменост не е да избегаме во друштво на други луѓе, туку да се нурнеме во сопствената осаменост и да развиеме почит и љубов за себе.
Кога ќе се навикнеме да бидеме сами, ќе сфатиме дека нема ништо страшно во самотијата, напротив, ќе почнеме да ја чувствуваме и препознаваме магичната и мистична убавина на тишината. Во таа тишина се открива богатиот јазик на убавината, кој преку тишината зборува многу повеќе отколку што зборовите некогаш можат да кажат. Ќе откриеме дека во срцето на тишината на секој момент се наоѓа светост што го одзема здивот. Светоста со која е натопено целото постоење и која е секогаш присутна во сржта на сите нешта, но е ненаметлива и скриена од погледот на секојдневниот ум. Таа чека да биде откриена и го открива слаткиот мирис на нејзиното присуство кога ќе и се предадеме со целото битие. Таа е таа благодат која дава сè да биде и без чија љубов и добрина ништо не би можело да постои.
Само кога целосно ќе се нурнете во сопствената осаменост и ќе ја прегрнете, само кога ќе се спознаете себеси и ќе станете целосно удобно во друштво на сопственото внатрешно јас, ќе можете вистински и целосно да уживате во друштвото на другите луѓе. Зашто, само така ќе знаете да го цените присуството на другите не поради она што тие можат да ви го пружат и дадат, туку поради тоа што се. Едноставно, без никакви очекувања ќе уживате во нивното друштво, поради радоста на тоа заедништво, а тоа е најчистиот облик на дружење што постои, тоа е искреното пријателство.
